رابطة موسیقی رمانتیک و ایدة منطق از دیدگاه هگل

بحث دربارة هنر رمانتیک نزد فیلسوفان بسیار چالش برانگیز بوده است. هگل به عنوان فیلسوف و متفکر ایدئالیسم آلمانی از زمانی که با رهیافت خاص خود به تحلیل هنر رمانتیک پرداخت تاکنون همواره نکته گیری های ژرفش، اندیشمندان پس از او را به تأمل واداشته است. هگل به واسطة کتاب «پدیدارشناسی روح» و «علم منطق» مشهور شده است، و متن مستقلی در مورد زیبایی شناسی به طبع نیاورده است، اما این به این معنا نیست، که او در چارچوب نظام فکری اش به هنر و زیبایی بی توجه بوده است. درواقع نظریة زیبایی شناسی هگل از قلب نظام فلسفی اش ناشی می-شود. مسئله اصلی هگل رابطة نامتناهی و متناهی است. روش هگل برای حل این مسئله روش دیالکتیک است. این روش خصوصیاتی دارد. از جمله اینکه دینامیک و پویا است. به نظر او در کل عالم حیات این روش برقرار است. از دید هگل این پویایی در یکی از شاخه های هنر رمانتیک یعنی موسیقی دیده می شود. موسیقی هم مانند ایدة منطق هگل انتزاعی است. یکی از راه هایی که هگل سعی می کند حرکت اندیشة موجود در منطق را شرح دهد بهره گیری از مثال موسیقی است، زیرا واجد آن ویژگی است که هگل می خواهد. این مقاله اشاراتی است به رابطه ای که بین موسیقی و ایدة منطق وجود دارد. نگارنده در این پژوهش سعی دارد با روش توصیفی- تحلیلی به این رابطه بپردازد.